Red,MPW,- Sang Prabu midhangêt ature para wadya banjur duka, paring pangandika yen ngulama
saka 'Arab pada ora lamba atine. Sang Prabu banjur dhawuh marang Patih,
wong 'Arab kang ana ing tanah Jawa padha didhawuhi lunga, amarga gawe ribêding
nagara, mung ing Dêmak lang Ngampelgadhing kang kêparêng ana ing tanah Jawa,
nglêstarekake agamane, liyane loro iku didhawuhi ngulihake mênyang asale, dene
yen padha ora gêlêm lunga didhawuhi ngrampungi bae. Ature Patih: "Gusti!
lêrês dhawuh paduka punika, amargi ngulama Giripura sampun tigang taun botên
sowan utawi botên ngaturakên bulubêkti, mênggah sêdyanipun badhe rêraton
piyambak, botên ngrumaosi nêdha ngombe wontên tanah Jawi, dene namanipun santri
Giri anglangkungi asma paduka, pêparabipun Sunan 'Aênalyakin, punika nama ing
têmbung 'Arab, mênggah têgêsipun Sunan punika budi, têgêsipun Aenal punika
ma'rifat, têgêsipun Yakin punika wikan, sumêrêp piyambak, dados nama tingal
ingkang têrus, suraosipun ing têmbung Jawi nama Prabu Satmata
punika asma luhur ingkang makatên punika ngirib-irib tingalipun Kang Maha
Kuwasa, mariksa botên kasamaran, ing alam donya botên wontên kalih ingkang asma
Sang Prabu Satmata, kajawi namung Bathara Wisnu nalika jumênêng Nata wontên ing
nagari Mêdhang-Kasapta. Sang Prabu midhangêt ature Patih, banjur dhawuh
nglurugi pêrang mênyang Giri, Patih budhal ngirid wadya-bala prajurit, nglurug
mênyang Giri Patih sawadya-balane satêkane ing Giri banjur campuh pêrang Wong
ing Giri geger, ora kuwat nanggulangi pangamuke wadya Majapahit Sunan Giri
mlayu mênyang Benang, golek kêkuwatan, sawise oleh bêbantu, banjur pêrang maneh
mungsuh wong Majalêngka, pêrange rame bangêt, ing wêktu iku tanah jawa wis meh
saparo kang padha ngrasuk agama Islam, wong-wong ing Pasisir lor wis padha
agama Islam, dene kang kidul isih têtêp nganggo agama Buddha. Sunan Benang wis
ngrumasani kaluputane, ênggone ora sowan mênyang Majalêngka, mula banjur lunga
karo Sunan Giri mênyang Dêmak, satêkane ing Dêmak, banjur ngêbang marang
Adipati Dêmak, diajak nglurug mênyang Majalêngka, pangandikane Sunan Benang
marang Adipati Dêmak: "Wêruha yen saiki wis têkan masa rusake
Kraton Majalêngka, umure wis satus têlu taun, saka panawangku, kang
kuwat dadi Ratu tanah Jawa, sumilih Kaprabon Nata, mung kowe, rêmbugku rusakên
Kraton Majalêngka, nanging kang sarana alus, aja nganti ngêtarani, sowana besuk
Garêbêg Mulud, nanging rumantiya sikêping pêrang: 1. gaweya samudana, 2.
dhawuhana balamu para Sunan kabeh lan para Bupati kang wis padha Islam kumpulna
ana ing Dêmak, yen kumpule iku arêp gawe masjid, mêngko yen wis kumpul, para
Sunan sarta Bupati sawadya-balane kang wis padha Islam, kabeh mêsthi nurut
marang kowe".
Ature Adipati Dêmak: "Kula ajrih ngrisak Nagari Majalêngka, amêngsah bapa tur raja,
kaping tiganipun damêl sae paring kamukten ing dunya, lajêng punapa ingkang
kula-walêsakên, kajawi namung sêtya tuhu. Dhawuhipun eyang Sunan
Ngampelgadhing, botên kaparêng yen kula mêngsah bapa, sanadyan Buddha nanging
margi-kula sagêd dumados gêsang wontên ing dunya Inggih sanadyan Buddha punapa
kapir, tiyang punika bapa inggih kêdah dipunhurmati, punapa malih dereng wontên
lêpatipun dhatêng kula"
Sunan Benang ngandika mêneh: "Sanadyan mungsuh bapa lan ratu, ora ana alane,
amarga iku wong kapir, ngrusak kapir Buddha kawak: kang kok-têmu ganjaran
swarga. Eyangmu kuwi santri mêri, gundhul bêntul butêng tanpa nalar, patute
mung dadi godhogan, sapira kawruhe Ngampelgadhing, bocah kalairan Cêmpa, masa
padhaa karo aku Sayid Kramat, Sunan Benang kang wis dipuji wong sabumi 'alam,
têdhak Rasul panutaning wong Islam kabeh. Kowe mungsuh bapakmu Nata,
sanadyan dosa pisan, mung karo wong siji, tur ratu kapir, nanging yen bapakmu
kalah, wong satanah Jawa padha Islam kabeh. Kang mangkono iku, sapira mungguh kauntunganmu
nugrahaning Pangeran tikêl kaping êmbuh, sihing Hyang Kang Maha Kuwasa kang
dhawuh marang kowe Satêmêne ramanira iku siya-siya marang sira, tandhane sira
diparingi jênêng Babah, iku ora prayoga, têgêse Babah iku saru bangêt, iya iku:
bae mati bae urip, wiji jawa digawa Putri Cina, mula ibumu diparingake Arya
Damar, Bupati ing Palembang, wong pranakan buta; iku mêgat sih arane. Ramanira
panggalihe têtêp ora bêcik, mulane rêmbugku, walêsên kalawan alus, lire aja
katara, ing batin sêsêpên gêtihe, mamahên balunge"
Sunan Giri nyambungi rêmbug: Aku iki ora dosa dilurugi ramamu, didakwa
rêraton, amarga aku ora seba marang Majalêngka. Sumbare Patih, yen aku
kacandhak arêp dikuciri lan dikon ngêdusi asu, akeh bangsa Cina kang padha têka
ana ing tanah Jawa, ana ing Giri padha tak-Islamake awit kang muni ing kitabku,
yen ngislamake wong kapir, besuk ganjarane swarga, mula akeh bangsa Cina kang
padha tak- Islamake, tak-anggêp kulawarga. Dene têkaku mrene ini ngungsi urip
mênyang kowe, aku wêdi marang Patih Majalêngka, lan ramanira sêngit bangêt
marang santri kang muji dhikir, ênggone ngarani jare lara ayan esuk lan sore,
yen kowe ora ngukuhi, mêsthi rusak agama Mukhammad Nabi".
Wangsulane Sang Adipati Dêmak: "Anggenipun nglurugi punika lêrês, tiyang
rêraton, botên ngrumaosi yen kêdah manut prentahing Ratu ingkang
mbawahakên, sampun wajibipun dipunlurugi, dipunukum pêjah, awit panjênêngan
botên ngrumaosi dhahar ngunjuk wontên in tanah Jawi".
Sunan Benang ngandika maneh: "Yen ora kok-rêbut dina iki, kowe ngênteni
surude bapakmu, kaprabone bapakmu wis mêsthi ora bakal tiba kowe, mêsthi
dipasrahake marang Adipati Pranaraga, amarga iku putrane kang tuwa, utawa
dipasrahake marang putra mantu, iya iku Ki Andayaningrat ing Pêngging, kowe
anak nom, ora wajib jumênêng Nata, mumpung iki ana lawang mênga, Giri kang dadi
jalarane ngrusak Majalêngka, nadyan mati, mungsuh wong kapir, mati sabilu'llah,
patine slamêt nampani swarga mulya, wis wajibe wong Islam mati dening wong
kapir, saka ênggone nyungkêmi agamane, karo wis wajibe wong urip golek
kamuktening dunya, golek darajat kang unggul dhewe, yen wong urip ora wêruh
marang uripe, iku durung gênêp uripe, lamun sipat manusa mêsthi melik mêngku
praja angreh wadya bala, awit Ratu iku Khalifa wakile Hyang Widdhi, apa bae
kang dikarêpake bisa kêlakon, satêmêne kowe wis pinasthi bakal jumênêng Ratu
ana ing tanah Jawa, sumilih kaprabone ramamu, ananging ing laire iya kudu
nganggo sarat dirêbut sarana pêrang, yen kowe ora gêlêm nglakoni, mêsthine sihe
Gusti Allah kang mênyang kowe bakal dipundhut bali, dadi kowe jênênge nampik
sihe Allah, aku mung sadarma njurungi, amarga aku wis wêruh sadurunge winarah,
wis tak-sêmprong nganggo sangkal bolong katon nêrawang ora samar sajroning
gaib, kowe kang katiban wahyu sihe Pangeran, bisa dadi Ratu ana ing tanah Jawa,
murwani agama suci, ambirat ênggonmu madêg Narendra, bisa ngideni adêgmu Nata
mêngku tanah Jawa, bisa lêstari satêruse". Akeh-akeh dhawuhe Sunan Benang,
pambujuke marang adipati Dêmak supaya mêtu nêpsune, gêlêm ngrusak Majalêngka, malah
diwenehi lêpiyan carita Nabi, kang gêlêm ngrusak bapa kapir, iku padha nêmu
rahayu.
Adipati Dêmak matur: "Manawi karsa panjênêngan makatên, kula namung sadarmi nglampahi
dhawuh, panjênêngan ingkang mbotohi".
Sunan Benang ngandika maneh: "Iya mangkono iku kang tak karêpake, saiki kowe
wis gêlêm tak botohi, lah saiki uga kowe kirima layang marang adhimu Adipati
Têrung, ananging têmbungmu kang rêmit sarta alus, adhimu antêpên, apa abot
Sang Nata, apa abot sadulur tuwa kang tunggal agama. Yen adhimu wis rujuk adêgmu
Nata, gampang bangêt rusaking Majalêngka. Majapahit sapa kang diêndêlake yen
Kusen mbalik, Si gugur isih cilik, masa ndadak waniya, Patihe wis tuwa,
dithothok bae mati, mêsthi ora bisa nadhahi yudamu". Adipati Dêmak banjur
kirim layang marang Têrung, ora suwe utusan bali, wis tinampan wangsulane Sang
Adipati Têrung, saguh ambiyantu pêrang, layang banjur katur Sunan Benang,
ndadekake sukaning panggalih, Sunan Benang banjur ngandika marang Adipati
Dêmak, supaya Sang Adipati ngaturi para Sunan lan para Bupati kabeh, samudana
yen arêp ngêdêgake masjid, lan diwenehana sumurup yen Sunan Benang wis ana ing
Dêmak. Gêlising carita, ora suwe para Sunan lan para Bupati padha têka kabeh,
banjur pakumpulan ngêdêgake masjid, sawise mêsjid dadi, banjur padha salat ana
ing masjid, sabakdane salat, banjur tutup lawang, wong kabeh dipangandikani
dening Sunan Benang, yen Adipati Dêmak arêp dijumênêngake Nata, sarta banjur
arêp ngrusak Majapahit, yen wis padha rujuk, banjur arêp kêpyakan tumuli. Para
Sunan lan para Bupati wis padha rujuk kabeh, mung siji kang ora rujuk, iya
iku Syekh Sitijênar. Sunan Benang duka, Syekh Sitijênar dipateni, dene kang
kadhawuhan mateni iya iku Sunan Giri, Syekh Sitijênar dilawe gulune mati
Sadurunge Syekh Sitijênar tumêka ing pati, ninggal swara: "Eling-eling
ngulama ing Giri, kowe ora tak-walês ing akhirat, nanging tak-walês ana ing
dunya kene bae, besuk yen ana Ratu Jawa kanthi wong tuwa, ing kono gulumu bakal
tak-lawe gênti". Sunan Giri mangsuli: "Iya besuk wani, saiki wani,
aku ora bakal mundur". Sawise golong karêpe, nglêstarekake apa
kang wis dirêmbug. Sang Adipati Dêmak banjur ingidenan jumênêng Nata, amêngku
tanah Jawa, jêjuluk Senapati Jimbuningrat, patihe wong saka Atasaning aran
Patih Mangkurat. Esuke Senapati Jimbuningrat wis miranti sapraboting pêrang,
banjur budhal mênyang Majapahit, diiringake para Sunan lan para Bupati, lakune
kaya dene Garêbêg Maulud, para wadya bala ora ana kang ngrêti wadining laku,
kajaba mung para Tumênggung lan para Sunan apa dene para ngulama, Sunan Benang lan
Sunan Giri ora melu mênyang Majapahit, pawadane sarehne wis sêpuh, mung arêp
salat ana ing masjid bae, lan paring idi rahayuning laku, dadi mung para Sunan
lan para Bupati bae kang ngiringake Sultan Bintara, ora kacarita lakune ana ing
dalan.
Gênti kocapa
nagara in Majapahit, Patih saulihe saka ing Giri banjur matur sang Praba, bab
ênggone mukul pêrang ing Giri, mungguh kang dadi senapati ing Giri iya iku
sawijining bangsa Cina kang wis ngrasuk agama Islam, arane Sêcasena, mangsah
mêncak nganggo gêgêman abir, sawadya-balane watara wong têlung atus, padha bisa
mêncak kabeh, brêngose capang sirahe gundhul, padha manganggo srêban cara kaji,
mangsah pêrang paculat kaya walang kadung, wadya Majapahit ambêdhili, dene
wadya-bala ing Giri pating jênkelang ora kêlar nadhahi tibaning mimis. Senapati
Sêcasena wis mati, dene bala Cina liyane lang kari padha mlayu salang tunjang,
bala ing Giri ngungsi mênyang alas ing gunung, sawêneh ngambang ing sagara,
mlayu mênyang Benang têrus diburu dening wadya-bala Majapahit, Sunan Giri lan
Sunan Benang banjur nunggal saprau-layar ngambang ing sagara, kinira banjur
minggat marang Arab ora bali ngajawa. Sang Prabu banjur dhawuh marang Patih,
supaya utusan mênyang Dêmak, andhawuhake yen ngulama ing Giri lan ing Benang
padha têka ing Dêmak, didhawuhi nyêkêl, kaaturna bêbandan ing ngarsa Nata, awit
dosane santri Benang ngrusak bumi ing Kêrtasana, dene dosane santri Giri ora
gêlêm seba marang ngarsa Prabu, tekade sumêdya nglawan pêrang.
Patih
samêtune ing paseban jaba, banjur nimbali duta kang arêp diutus mênyang Dêmak,
sajrone ana ing paseban jaba, kêsaru têkane utusane Bupati ing Pathi, ngaturake
layang marang Patih, layang banjur diwaos kiyai Patih, mungguh surasaning
layang. Menak Tunjungpura ing Pathi ngaturi uninga, yen Adipati ing Dêmak, iya
iku Babah Patah, wis madêg Ratu ana ing Dêmak, dene kang ngêbang- êbang adêging
Nata, iya iku Sunan Benang lan Sunan Giri, para Bupati pasisir lor sawadyane
kang wis padha Islam uga padha njurungi, dene jêjuluking Ratu, Senapati
Jimbuningrat, utawa Sultan Syah 'Alam Akbar Siru'llah Kalifatu'rrasul
Amiri'lmukminin Tajudi'l'Abdu'lhamid Kak, iya Sultan Adi Surya 'Alam, ing
Bintara. Ing samêngko Babah Patah sawadya-balane wis budhal nglurug marang
Majapahit, sêdya mungsuh ingkang rama, Babah Patah abot mênyang gurune,
ngenthengake ingkang rama, para Sunan lan para Bupati padha ambiyantu anggone
arêp mbêdhah Majapahit. Babah Patah anggone nggawa bala têlung lêksa miranti
sapraboting pêrang, mungguh kature Sang Prabu amborongake kiyai Patih Layang kang
saka Pathi mau katitimasan tanggal kaping 3 sasi Mulud taun Jimakir
1303, masa Kasanga Wuku Prangbakat Kiyai Patih sawise maos layang,
njêtung atine, sarta kêrot, gêrêng-gêrêng, gedheg-gedheg, bangêt pangungune,
banjur tumênga ing tawang karo nyêbut marang Dewa kang Linuwih, bangêt gumune
mênyang wong Islam, dene ora padha ngrêti mênyang kabêcikane Sang Prabu, malah
padha gawe ala. Kyai Patih banjur matur Sang Prabu, ngaturake surasane layang
mau.
Sang Prabu Brawijaya midhangêt ature
Patih kaget bangêt panggalihe, njêgrêg kaya tugu, nganti suwe ora ngandika,
jroning panggalih ngungun bangêt marang putrane sarta para Sunan, dene padha
duwe sêdya kang mangkono, padha diparingi pangkat, wêkasane malah padha gawe
buwana balik, kolu ngrusak Majapahit. Sang Prabu nganti ora bisa manggalih apa
mungguh kang dadi sababe, dene putrane lan para ngulama têka arêp ngrusak
karaton, digoleki nalar-nalare tansah wudhar, lair batin ora tinêmu ing nalar,
dene kok padha duwe pikir ala. Ing wêktu iku panggalihe Sang Prabu pêtêng
bangêt, sungkawane ratu Gêdhe kang linuwih, sinêmonan dening Dewa, kaya dene
atining kêbo êntek dimangsa ing tumaning kinjir. Sang Prabu banjur andangu
marang Patih, apa ta mungguh kang dadi sababe, dene putrane lan para ngulama
apa dene para Bupati kolu ngrusak Majapahit, ora padha ngelingi marang
kabêcikan.
Ature Patih, mratelakake yen uga ora mangêrti, amarga adoh karo nalare, wong
dibêciki kok padha malês ala, lumrahe mêsthi, padha malês bêcik. Ki Patih uga
mung gumun, dene wong Islam pikire kok padha ora bêcik, dibêciki walêse kok
padha ala.
Sang Prabu banjur ngandika marang patih, bab anane lêlakon kaya mangkono
iku amarga saka lêpate sang nata piyambak, dene nggêgampang marang agama kang
wis kanggo turun-tumurun, sarta ênggone kêgiwang marang ature Putri Cêmpa,
ngideni para ngulama mêncarake agama Islam. Sang Nata saka putêking panggalihe
nganti kawêdhar pangandikane ngêsotake marang wong Islam: Sun-suwung marang
Dewa Gung, muga winalêsna susah-ingsun, wong Islam iku besuk kuwalika
agamanira, manjalma dadi wong kucir, dene tan wruh kabêcikan, sun-bêciki walêse
angalani". "Sabdaning Ratu Agung sajroning kasusahan, katarima dening
Bathara, sinêksen ing jagad, katandhan ana swara jumêgur gêtêr patêr sabuwana,
iya iku kawitane manuk kuntul ana kang kucir Sunan, ngulama kabeh
ngrangkêp jênêng walikan, katêlah tumêka saprene, ngulama jênênge walian,
kuntul kucir githoke Sang Prabu banjur mundhut pamrayoga marang Patih, prakara
têkane mungsuh, santri kang ngrêbut nagara, iku dilawan apa ora? Sang Nata
rumaos gêtun lan ngungun, dene Adipati Dêmak kapengin mêngkoni Majapahit bae
kok dirêbut sarana pêrang, saupama disuwun kalayan aris bae mêsthi diparingake,
amarga Sang Nata wis sêpuh. Ature Patih prayoga nglawan têkaning mungsuh Sang
Prabu ngandika, yen nganti nglawan rumaos lingsêm bangêt, dene mungsuh karo
putra, mula dhawuhe Sang Prabu, yen mapag pêrang kang sawatara bae, aja nganti
ngrusakake bala Patih didhawuhi nimbali Adipati Pêngging sarta Adipati
Pranaraga, amarga putra kang ana ing Majapahit durung wanci yen mapagake
pêrang, sawise paring pangandika mangkono. Sang Prabu banjur lolos arsa têdhak
marang Bali, kadherekake abdi kêkasih, Sabdapalon lan Nayagenggong. Sajrone
Sang Prabu paring pangandika, wadya-bala Dêmak wis pacak baris ngêpung nagara,
mula kasêsa tindake. Wadya Dêmak banjur campuh karo wadya Majapahit,
para Sunan banjur ngawaki pêrang, Patih Majapahit ngamuk ana samadyaning
papêrangan. Para Bupati Nayaka wolu uga banjur melu ngamuk. Pêrange
rame bangêt, bala Dêmak têlung lêksa, balang Majapahit mung têlung ewu, sarehne
Majapahit karoban mungsuh, prajurite akeh kang padha mati, mung Patih sarta
Bupati Nayaka pangamuke saya nêsêg. Bala Dêmak kang katrajang mêsthi mati.
Putrane Sang Prabu aran Raden Lêmbupangarsa ngamuk ana satêngahing papêrangan,
tandhing karo Sunan Kudus, lagi rame-ramene têtandhingan pêrang, Patih
Mangkurat ing Dêmak nglambung, Putra Nata tiwas, saya bangêt nêpsune, pangamuke
kaya bantheng kataton, ora ana kang diwêdeni, Patih ora pasah sakehing gêgaman,
kaya dene tugu waja, ora ana braja kang tumama marang sarirane, ing ngêndi kang
katrajang bubar ngisis, kang tadhah mati nggêlasah, bangkening wong tumpang
tindhih, Patih binendrongan saka kadohan, tibaning mimis kaya udan tiba ing
watu. Sunan Ngudhung mapagake banjur mrajaya, nanging ora pasah, Sunan Ngudhung
disuduk kêna, barêng Sunan Ngudhung tiwas, Patih dibyuki wadya ing Dêmak, dene
wadya Majapahit wis êntek, sapira kuwate wong siji, wêkasan Patih ing Majapahit
ngêmasi, nanging kuwandane sirna, tinggal swara: "Eling-eling wong Islam,
dibêciki gustiku walêse ngalani, kolu ngrusak nagara Majapahit, ngrêbut nagara
gawe pêpati, besuk tak-walês, tak-ajar wêruh nalar bênêr luput, tak-damoni
sirahmu, rambutmu tak-cukur rêsik".
Sapatine
Patih, para Sunan banjur mlêbu mênyang kadhaton. nanging sang Prabu wis ora
ana, kang ana mung Ratu Mas, iya iku Putri Cêmpa, sang Putri diaturi sumingkir
mênyang Benang uga karsa.
Para prajurit
Dêmak banjur padha mlêbu mênyang kadhaton, ana ing kono pada njarah rayah
nganti rêsik, wong kampung ora ana kang wani nglawan. Raden Gugur isih timur
lolos piyambak. Adipati Têrung banjur mlêbu mênyang jêro pura, ngobongi
buku-buku bêtuwah Buddha padha diobongi kabeh, wadya sajroning pura padha
bubar, beteng ing Bangsal wis dijaga wong Têrung. Wong Majapahit kang ora gêlêm
têluk banjur ngungsi mênyang gunung lan alas-alas, dene kang padha gêlêm têluk,
banjur dikumpulake karo wong Islam, padha dikon nyêbut asmaning Allah. Layone
para putra santana lan nayaka padha kinumpulake, pinêtak ana sakidul-wetan
pura. Kuburan mau banjur dijênêngake Bratalaya, jarene iku kubure Raden
Lêmbupangarsa
Barêng wis
têlung dina, Sultan Dêmak budhal mênyang Ngampel, dene kang dipatah tunggu ana
ing Majapahit, iya iku Patih Mangkurat sarta Adipati Têrung, njaga kaslamêtan
mbokmanawa isih ana pakewuh ing wuri, Sunan Kudus njaga ana ing kraton dadi
sulihe Sang Prabu, Têrung uga dijaga ngulama têlung atus, sabên bêngi padha
salat kajat sarta andêrês Kur'an, wadya-bala kang saparo lan para Sunan padha
ndherek Sang Prabu mênyang Ngampelgadhing, Sunan Ngampel wis seda, mung kari
garwane kang isih ana ing Ngampel, garwane mau asli saking Tuban, putrane Arya
Teja, sasedane Sunan Ngampel, Nyai Agêng kanggo têtuwa wong Ngampel. Sang Prabu
Jambuningrat satêkane ing Ngampel, banjur ngabekti Nyai Agung, para Sunan sarta
para Bupati gênti-gênti padha ngaturake sêmbah mênyang Nyai Agêng Prabu
Jimbuningrat matur yen mêntas mbêdhah Majapahit, ngaturake lolose ingkang rama
sarta Raden Gugur, ngaturake patine Patih ing Majapahit lan matur yen
panjênêngane wis madêg Nata mêngku tanah Jawa, dene jêjuluke: Senapati Jimbun,
sarta Panêmbahan Palembang, ênggone sowan mênyang Ngampel iku, prêlu nyuwun
idi, têtêpa jumênêng Nata nganti run-tumurun aja ana kang nyêlani.
Nyai Agêng Ngampel sawise mirêng ature Prabu Jimbun, banjur muwun sarta ngrangkul Sang
Prabu, Nyai Agêng ing batos karaos-raos, mangkene pangudaraosing panggalih:
"Putuku, kowe dosa têlung prakara, mungsuh Ratu tur sudarmane, sarta kang
aweh kamukten ing dunya, têka dirusak kang tanpa prakara, yen ngelingi kasaeane
uwa Prabu Brawijaya, para ngulama padha diparingi panggonan kang wis anggawa
pamêtu minangka dadi pangane, sarta padha diuja sakarêpe, wong pancene rak
sêmbah nuwun bangêt, wusana banjur diwalês ala, seda utawa sugênge ora ana kang
wêruh".
Nyai Agêng banjur ndangu Sang Prabu, pangandikane: "Êngger! aku arêp takon
mênyang kowe, kandhaa satêmêne, bapakmu tênan kuwi sapa? Sapa kang ngangkat
kowe dadi Ratu tanah Jawa lan sapa kang ngideni kowe? Apa sababe dene kowe
syikara kang tanpa dosa?"
Sang Prabu banjur matur, yen Prabu Brawijaya iku jarene ramane têmênan.
Kang ngangkat sarirane dadi Ratu mêngku tanah Jawa iku para Bupati pasisir
kabeh Kang ngideni para Sunan Mulane nagara Majapahit dirusak, amarga Sang
Prabu Brawijaya ora karsa salin agama Islam, isih ngagêm agama kapir kupur,
Buddha kawak dhawuk kaya kuwuk..............................
BerSambungan Bagian 4 Jejak
Brawijaya V/ Sunan Lawu